Sa Paglisan Ng Mga Paru-Paro

🔷🔸🔹 🔹🔸🔶

This is one of my earlier works written in my birth country's vernacular (Tagalog) that was published in our school newspaper sometime around 2004. As such, this work may contain some inconsistencies and hints of childish idealism. We ask for your indulgence. Enjoy reading. 

🔷🔸🔹 🔹🔸🔶

“Nakikita mo ba ang mga paru-parong ‘yon, Sum?” tanong ni Herei nanng minsang naglalakad kami sa may hardin ng bahay nila. Nandoon kasi si Kuya kaya nandoon rin ako kasi wala akong kasama sa bahay. “Oo naman,” sagot ko. “Ang gaganda nila ‘di ba? Parang mga maliliit na bahaghari.”

“You’re right. At mas marami pa sila ‘pag kalagitanaan ng summer. Kaya nga gusto ko ang pangalan mo eh…Summer.”

Matalik na kaibigan ni kuya Lemuell si Herei. Mula kinder magkasama na sila kaya nga parang magkapatid na ang turing niya sa’kin lalo pa’t nag-iisang anak lang siya. Pero ako hindi. Ayoko siyang maging kapatid dahil…

“Herei, bakit gusto mo ng mga paru-paro?” tanong ko sa kanya. Nagtataka ako. Ang alam ko, madalas babae ang namamangha sa mga paru-paro, sa kanilang kagandahang ‘di matutumbasan.

“Bakit gusto ko sila? Dahil sila ang nagpapaalala sa’kin ng mga magagandang pangyayaring naganap sa aking buhay. Dahil sila ang gumigising ng kasiyahang minsan ko ng nadama…”

Kasiyahan? Sa mga paru-paro? Bakit ko kakailanganin pa ng paru-parong magbibigay sa akin ng kasiyahan kung malapit ka naman sa ‘kin?  Ikaw lang ang kailangan ko para maging masaya.

“Rei! Iwanan mo na nga yang rabbit na yan! Kung hindi, ‘di matatapos yung project natin!” sigaw ni kuya mula sa loob ng bahay. Nakakainis siya! Ako nalang ang alam niyang asarin.

“Hindi ako rabbit! Palibhasa kasi, ikaw gurang na butiki.”

“Anong hindi rabbit? Tignan mo nga yang ngipin mo! Ang laki-laki! Pang-rabbit na pang-rabbit.” Tapos ay bigla siyang humalakhak ng pagkalakas-lakas.

“Tama na nga yan! O sige papasok na ‘ko—gurang na butiki!”, nakabungisngis niyang sambit sa kuya ko. “O, diyan kana muna ‘rabbit’, papasok na ako sa loob baka lamunin na ‘ko ng kuya mo!”

“Herei! Isa ka pa! Unggoy!” ganti ko sa kanya.

Alam kong narinig niya ang sinabi ko, pero hindi na siya lumingon. Sa halip ay iwinagayway ng lamang niya sa langit ang lahat. Ay Herei…ang pinakamagandang nangyari sa buhay ko ay ang makilala ka.

Magandang alaala. Mga paru-paro.

Bakit ba kailangana bumalik sila? Babalik kung kailan hinihiling mong umalis na sila at nais mo nang magpakalunod sa kalungkutang iyong nararamdaman. Sa kalungkutang dumurog sa aking puso. Sa kalungkutang na tanging katotohanang iniharap sa akin ni Herei…

Kring… kring…

“Hello?”

“Hey Summer, are you free tonight?”

“Herei? Am I free tonight? Siyempre naman! Ako pa?!”

“Good!” masaya niyang sagot, “Pwede ka ba mamaya?”

Hindi ako makapagsalita sa aking marinig. Si Herei, niyayaya akong lumabas? As in date? “Sandali lang ha… Ikaw ba talaga si Herei? O nagkamali lang ako ng pagkilala sa boses mo? O kaya naman ikaw ang nagkamali ng tinawagan?” Hindi ako makapaniwala. Maaring may pagkakamali.

“Siyempre ako si Herei! My God Sum, magkakilala na tayo since four ka pa lang… Hindi mo parin ako kilala?” nagtatampong sambit niya.

Hindi ko alam kung matatawa ako o maiinis sa sinabi niya.

“Manumbat ba raw! Nahihiwagaan lang ako sa ‘yo’t anong masamang hangin ang dumapo sa ‘yo at inimbita mo ‘ko?”. Gusto kong magkunwaring walang kapararakan ang tanong na iyon, ngunit sa loob ng puso ko, kinakabahan ako. Gusto kong ang dahilan…

“Wala lang… Tutugtog kasi kami mamaya. Kasama ko ang kuya mo! ‘Lam ko naman kasing ‘di nun sasabihin sa ‘yo eh, kaya ako na yung nagyaya…” Biglang naging malumanay ang boses niya, “Ano pupunta ka?”

Gusto kong isigaw sa kanya ang sagot ko, Siyempre pupunta ‘ko no! Pero ang sinagot ko, “Mmhh… siguro… baka… magrereview pa ako eh…” para maitago ang sobrang kasiyahan ko sa paanyaya niya. Dahil pa nga doon eh nagkakulitan pa kami hanggang sa bandang huli ay umoo na rin ako na siya naman talagang sagot ko una pa lang…

Masaya talaga kami noon. Madalas nga kaming magkasama ni Herei. Pati si kuya sinasabing magiging kami raw. Ganoon din ang tingin ko. Pero si Herei, tahimik lang. Nagpapramdam pero wala naman sinasabi.

Akala ko okay lang… akala ko naghihintay lang siya ng tamang pagkakataon… hanggang sa ipakilala niya sa ‘kin si Arlene.

“Summer, meet Arlene. Arlene, Summer, kapatid ko…” nakabibiglang pagpapakilala sa ‘kin ni Herei. Kapatid?

“You’re lying! Hindi mo naman ako kapatid ah.” bigla kong naisagot. Bakit kailangan pa niya akong ipakilalang kapatid? Kung hindi naman?

“Sa totoo lang Arlene, “ nakangiti niyang sabi. “Parang kapatid ko na siya. mula pagkabata magkakilala na kami dahil parang kapatid ko na rin ang kuya niya.” Nakabakas sa mukha ni Arlene ang pagkapanatag sa sinabi ni Herei. Gusto ko pang awayin si Herei pero napigil ko dahil nga may bisita siya at ayaw kong maging bastos.

Nagpakilala ako ng maayos kay Arlene kahit sa loob-loob ko itanong sa kanya kung magkaanu-ano sila. Nag-usap-usap kami. Nagkuwentuhan, kumain, nag-usap. Pagkatapos ay naisaboses ang sagot sa hindi ko naisatinig na tanong.

“Sum, alam mo parang kapatid ka na talaga sa akin ‘di ba?” Tumango ako, “So gusto kong ikaw ang unang maka-alam… Summer ikakasal na kami ni Arlene…”

Limang salita.

Ikakasal na kami ni Arlene.

Nasira ang lahat ng magagandang alaala. Umalis na ang mga paru-paro kasabay ang paglisan ng tag-araw.

Nasaktan ako. Bago pa ako mapaiyak sa sama ng loob sa harap nila, dali-dali akong tumayo at umalis. Sa aking pag-alis, naiwan ang aking puso sa lugar na ‘yon. Umalis ako na ang tanging bitbit ko ay ang aking dignidad ngunit wala na ang aking mahal.

Alam ko sinundan niya ako. Hinabol. Ngunit mabilis akong nakaalis. Ilang beses din niya akong pinilit na kausapin noon ngunit lumalayo ako. Ayoko ng masaktan uli. Hindi ko na kaya.

Ikinasal sina Herei at Arlene. Kahit wala ako. Masakit.

Matapos noon, nagpakalayu-layo ako. Sumama na ako kay mama sa Ireland. Tuluyan ko ng iniwan ang aking puso.

‘Di nagtagal nalaman kong namatay na si Herei. Lalong nawasak ang buhay ko sa nangyari. Lalo’t ako pala ang dahilan…

“Naka-inom siya no’n Sum. Sinabi rin ni Arlene na nagsimula daw magkaganon si Herei nang malaman niyang umalis ka na. Ikaw talaga ang mahal niya Summer…”

‘Yun ang sinabi ni Kuya Lemuell sa  ‘kin. ‘Yun ang naging dahilan ng pagguho ng aking mundo. Na naging dahilan ng nangyayari ngayon.

“I repeat. Summer Murenza, do you accept Romwll O’Shyre as your loving husband? In sickness and in health, for richer or for poorer, ‘till death set you apart?”

Hindi ako nakasagot agad. Sa aking puso, si Herei pa rin. Ngunit kailangan ko ng magpaalam sa mga paru-paro. Pagkat sa kanilang paglisan, kasabay na rin ang aking pamamaalan sa mga alaala ni Herei…

“I do.”

-END-